Rada Selaković “Voda/Water”

Najnovija faza višegodišnjih istraživanja Rade Selaković na projektu, stvaranju njene lične kosmografije, objavljuje se pod nazivom VODA. Sa iskustvom gledanja i recepcije prethodnih etapa ovog projekta pod nazivom VAZDUH, zatim ZEMLjA, spremni smo na avanturu koja se očekuje od gledaoca a sve više učesnika i saučesnika u ambijentalnim stanjima koje umetnica gradi u svojim izložbenim postavkama. Svaka sledeća prezentacija rada u okviru ove tetralogije prepoznaje se sve više kao totalni umetnički rad, kao ono što se u savremenoj umetničkoj praksi podrazumeva kao instalacija. Pregnantnost simbolike VODE autorka u svom radu prevodi u opšte značenje. Tečnost ili likidno stanje i okruženje,
istovremeno izbegava korišćenje poetskih stereotipa, a na aluzivnosti ovog pojma, kreira ambijentalno stanje u kome ravnopravno egzistiraju slikano – crtani objekti i teče projektovana animacija slikanih prizora/Ronioca. Poniranje u vodu, trag niza vazdušnih mehurića, odsev zamaha peraja, uz svetlosna prelamanja kroz i preko različito obojenih kliritnih ploča, predstavljaju još uvek slikarski ostvarenu sugestiju kretanja, urona/izrona, prolaska tela kroz tečnost.

Zvučna podloga ambijenta VODA je snimljeni zvuk odkucaja srca Ronioca ili ritam disanja koji odzvanjaju ambijentom kao sonar koji meri i svedoči o dubini u koju autorka simbolički zaranja ispitujući granice virtuelnosti slikanog prizora i uspostavljanja mogućeg dosluha sa ekranskom slikom kao komplementarnom u stvaranju celine ambijenta. Upotrebom digitalne tehnologije u okviru svojih vizuelnih istraživanja, autorka doživljava transformaciju od umetnika koji je stvaralac originala ili primarnog materijala do „editora, koji postojeće predmete kulture (artefakta) implantira u nove kontekste“, kako je to definisao teoretičar Nikola Burio u svojoj knjizi „Postprodukcija“. U okviru stvorenog ambijenta korišćenje providne podloge (klirita) slike nije samo u funkciji simulacije vodene sredine, ilustracije njene sposobnosti prelamanja i propuštanja svetlosnih zraka, već i sugestija vizuelnog olakšanja same slike objekta, da bi se egzistencijalno dovela
u što srodnije stanje sa projektovanom, ekranskom slikom. Pri tom se projektovana slika, snagom količine snimljene vode, dimenzijama svog kadra (More), svojom „monumentalnošću“ ili sprovedenom animacijom, dinamikom kretanja urona Ronioca dovodi u kompozitno stanje sa slikom/ objektom.
Potopljen u ovom sugestivnom vizuelnom okruženju gledalac bi morao krećući se kroz fragmente vizije vode, iz stvarnog galerijskog prostora da uroni u psihološki prostor…

Bojana Burić



.